Największa z zachowanych sal zamkowych. Założona na planie prostokąta, posiada trójprzęsłowe sklepienie gwiaździste. Pola sklepienne i żebra pokryte są warstwą zaprawy. Zworniki posiadają bogatą dekorację roślinną natomiast konsole - maswerkową. W ścianie zachodniej dwa duże okna oraz przejście do ganku wieży gdanisko. W ścianie wschodniej dwa ostrołukowe, bogato profilowane otwory drzwiowe.
W średniowieczu, w początkowym okresie funkcjonowania zamku, wnętrze pełniło najprawdopodobniej funkcję dormitorium, czyli sypialni. W okresie późniejszym dokonywano podziałów jego przestrzeni na szereg mniejszych pomieszczeń, w związku z administracyjną funkcją zamku. Po roku 1860, według projektu Heinricha Kocha, dokonano jej adaptacji na potrzeby sądu, likwidując XVIII- i XIX-wieczne podziały oraz wprowadzając duże otwory okienne dla zapewnienia większej ilości światła. Podczas prac restauratorskich w 1874 roku, prowadzonych pod kierunkiem Gustava Reicherta, uzupełniono sklepienia i detal architektoniczny.
Obecnie pełni funkcję sali wystawienniczej.