Wystawy i wnętrza
Przyziemie skrzydła wschodniego
W wyniku rozbiórki skrzydła wschodniego w końcu XVIII wieku, zachowała się tylko północna partia wnętrza z krzyżowym sklepieniem, wspartym na masywnych ceglanych filarach.
W jej północno-zachodnim narożniku znajduje się jedyny zachowany w zamku, ceglany piec średniowiecznego systemu grzewczego.
Krużganki: północny i zachodni
Pierwotnie niewielki dziedziniec Zamku Kapituły Pomezańskiej otoczony był krużgankami od północy, zachodu i południa. Krużganek południowy został rozebrany wraz ze skrzydłami wschodnim i południowym w 1798 roku. Krużganek północny zbudowany około połowy XIV wieku, posiada w niektórych partiach zachowane oryginalne gotyckie mury. Pięcioprzęsłowy, sklepiony krzyżowo. Zworniki i konsole o dekoracji roślinnej, z częściowo zachowaną polichromią. Wnętrze doświetlane czterema dużymi maswerkowymi oknami.
W związku z adaptacją zamku na funkcje sądowe, został przebudowany w końcu XVIII i w latach 30 XIX wieku, kiedy to wzniesiono nad nim nadbudówkę z muru pruskiego. W latach 1860–62 został zrekonstruowany. Z tego samego okresu pochodzi krużganek zachodni, który uległ częściowej rozbiórce w końcu XVIII i na początku XIX wieku, zbudowano wówczas w jego miejscu schody prowadzące bezpośrednio z dziedzińca na I piętro zamku. Prace rekonstrukcyjne przeprowadzono w latach 1854–1858. Czteroprzęsłowy, w skrajnym południowym przęśle sklepiony krzyżowo, w pozostałych założono sklepienia trójdzielne. Pola sklepienne oraz żebra tynkowane, zworniki oraz konsole z dekoracją roślinną i częściowo zachowaną, wielobarwną polichromią, pochodzącą z II połowy XIX wieku. Wnętrze doświetlane czterema dużymi oknami maswerkowymi.
Refektarz Zimowy – Ekspozycja sztuki i rzemiosła
Założony na planie kwadratu, sklepiony, od strony wschodniej sąsiaduje z kaplicą zamkową.
Po przejęciu zamku przez urzędników księcia Albrechta w 1551 roku, zajmowany był przez zarządcę zamku. W roku 1854 w ścianie północnej, w związku z przeznaczeniem sali na funkcje sądowe, wprowadzono dwa duże okna umieszczone w sklepionych odcinkowo wnękach. W roku 1874, podczas prac restauracyjnych prowadzonych przez Gustava Reicherta, zdemontowano płaski strop belkowy, wprowadzony w miejsce zniszczonego gotyckiego sklepienia i zrekonstruowano sklepienie gwiaździste, czteropolowe, wsparte na centralnie umieszczonej, granitowej, ośmiobocznej kolumnie, pochodzącej z rozebranego skrzydła południowego zamku.
Obecnie wnętrze zajmuje stała ekspozycja malarstwa i rzemiosła artystycznego. Jej najistotniejszą część stanowią eksponaty pochodzące ze słynnych zbiorów rodziny Sierakowskich z pałacu w Waplewie.
Kancelarnia Kapitulna
Pomieszczenie na planie prostokąta, nad przejazdem bramnym, posiada oryginalne, gwiaździste sklepienie gotyckie z około połowy XIV wieku.
W średniowieczu wnętrze pełniło funkcję kancelaryjne, a po roku 1551 podobnie jak sąsiedni Refektarz Zimowy zajmował je zarządca zamku. W roku 1854, w ramach prac budowlanych prowadzonych przez Heinricha Kocha, powiększono okno w północnej ścianie Kaplicy, w związku z przeznaczeniem pierwszego piętra na funkcje sądowe. W roku 1874, podczas prac konserwatorskich pod kierunkiem Gustawa Reicherta uzupełniono detal architektoniczny, wprowadzając gipsowe zworniki z dekoracją roślinną oraz konsole o dekoracji maswerkowej. W przeszłości wnętrze pomieszczenia posiadało dekoracje malarskie na ścianach i polach sklepiennych. Ich fragmenty zostały odkryte podczas badań przeprowadzonych w roku 1994. W latach 2017-2018 w pomieszczeniu wykonano prace konserwatorskie pzywracając mu średniowieczny charakter.
Mieszkanie Prepozyta
W okresie średniowiecza w sali znajdowało się najprawdopodobniej mieszkanie prepozyta.
Pomieszczenie założone na planie prostokąta, posiada sklepienie gwiaździste, dwuprzęsłowe. Pola sklepienne oraz żebra są tynkowane. W ścianie północnej znajduje się ostrołukowa wnęka z oknem. Sala jest połączona z niewielkim, sklepionym krzyżowo, pomieszczeniem w wieży północno-wschodniej, które najprawdopodobniej pełniło funkcję skarbca i archiwum kapituły. W latach 20 XIX wieku, po rozbiórce gotyckiego sklepienia sali, wprowadzono podział na dwie kondygnacje, przeznaczając je na biura pracowników sądowych. Obecne sklepienie zostało zrekonstruowane w roku 1874, podczas prac restauracyjnych prowadzonych pod kierunkiem Gustava Reicherta.
Wieża Studzienna
Zbudowana na planie kwadratu, w fosie pośredniej, około 18 metrów od północnej elewacji zamku, połączona z nim krytym gankiem, wspartym na ceglanym filarze.
Wieża w źródłach określana jako aquaductos pełniła bardzo istotną rolę – znajdująca się w jej wnętrzu studnia dostarczała mieszkańcom zamku źródlaną wodę. W końcu XVIII wieku studnia w wieży nie spełniała już swojej funkcji. W roku 1843, w związku z adaptacją na cele więzienne, zamurowano szyb studni, a przestrzeń wieży podzielono na dwie kondygnacje, połączone drewnianymi schodami. W roku 1874, podczas prac restauracyjnych kierowanych przez Gustava Reicherta, zrekonstruowano dach wieży wprowadzając w miejsce czterospadowego dwuspadowy ze schodkowymi szczytami, nawiązujący do dachu wieży Gdanisko. Podczas prac konserwatorskich w roku 1963 odsłonięto zabetonowany szyb studni i zabezpieczono go stalową kratą. Zlikwidowano również wprowadzony w XIX wieku podział wnętrza oraz schody.
Dormitorium – Sala wystaw czasowych
Największa z zachowanych sal zamkowych. Założona na planie prostokąta, posiada trójprzęsłowe sklepienie gwiaździste. Pola sklepienne i żebra pokryte są warstwą zaprawy. Zworniki posiadają bogatą dekorację roślinną natomiast konsole – maswerkową. W ścianie zachodniej dwa duże okna oraz przejście do ganku wieży gdanisko. W ścianie wschodniej dwa ostrołukowe, bogato profilowane otwory drzwiowe.
W średniowieczu, w początkowym okresie funkcjonowania zamku, wnętrze pełniło najprawdopodobniej funkcję dormitorium, czyli sypialni. W okresie późniejszym dokonywano podziałów jego przestrzeni na szereg mniejszych pomieszczeń, w związku z administracyjną funkcją zamku. Po roku 1860, według projektu Heinricha Kocha, dokonano jej adaptacji na potrzeby sądu, likwidując XVIII- i XIX-wieczne podziały oraz wprowadzając duże otwory okienne dla zapewnienia większej ilości światła. Podczas prac restauratorskich w 1874 roku, prowadzonych pod kierunkiem Gustava Reicherta, uzupełniono sklepienia i detal architektoniczny.
Obecnie pełni funkcję sali wystawienniczej.
Gdanisko – Ekspozycja etnograficzna
To najbardziej charakterystyczny i zarazem najlepiej rozpoznawalny element architektury kwidzyńskiego zamku. Wieża obronna i sanitarna o wysokości 25 metrów. Pod ostrołukowym przelotem do roku 1569 przepływał strumień, który odprowadzał wszelkie nieczystości z zamku. Wieża połączona jest z zachodnim skrzydłem zamku na poziomie pierwszego piętra krytym pomostem o długości 54 metrów (najdłuższym spośród zachowanych), wspartym na pięciu ceglanych filarach.
Główny poziom wieży zajmuje pomieszczenie z ceglaną posadzką i krzyżowo–żebrowym sklepieniem. W posadzce niemal kwadratowy otwór służący do wyrzucania nieczystości. Zapewne nad jego częścią ustawiona była drewniana kabina. Powyżej tego pomieszczenia istnieją jeszcze dwa inne, pełniące w przeszłości funkcje magazynów na wypadek oblężenia zamku, kiedy to Gdanisko zamieniało się w punkt ostatecznej obrony. W latach 1817–1935 Gdanisko oraz wiodący do niego ganek pełniły funkcję więzienia.
Obecnie w ganku Gdaniska znajduje się ekspozycja etnograficzna prezentująca sztukę i kulturę materialną regionu Dolnego Powiśla.
Drugie piętro zamku – Wystawa przyrodnicza
Drugie piętro kwidzyńskiego zamku zajmuje w całości nowoczesna wystawa Przyroda Polski Północnej. W oparciu o największe w nadbałtyckiej części kraju zbiory przyrodnicze, zorganizowano ekspozycję ukazującą bogactwo i bioróżnorodność ojczystej fauny i flory oraz najważniejsze problemy współczesnych czasów w odniesieniu do ochrony przyrody.
Na wystawie prezentowane są liczne gatunki roślin i zwierząt w sceneriach odzwierciedlających ich naturalne środowiska bytowania, wzbogaconych efektami świetlnymi i dźwiękowymi, uzupełnionymi fachowym komentarzem lektora. Do najcenniejszych zbiorów przyrodniczych prezentowanych na wystawie należą egzemplarze gatunków chronionych i rzadkich jak żółw błotny, orzeł przedni, drop, głuszec, puchacz, żubr, niedźwiedź brunatny, a także kolekcje owadów, wydmuszek jaj ptasich, ryb oraz zielniki roślin zielnych z terenu północnej Polski. Eksponaty paleontologiczne jak ząb mamuta, czaszka tura oraz skamieniałe jajo dinozaura, pozwalają poszerzyć perspektywę patrzenia na świat i jego mieszkańców.
Wystawę przygotowano z myślą o szerokim gronie odbiorców. Dla grup zorganizowanych istnieje możliwość przeprowadzenia warsztatów ekologiczno-przyrodniczych, po wcześniejszym uzgodnieniu.
Bilety
Kup bilet w naszym systemie online
Godziny otwarcia
- Wt - Ndz:9:00 - 15:00
Wystawy
- Śr - Ndz:9:00 - 15:00
Kontakt
Informacja turystyczna
- +48 55 646 37 80
- +48 55 647 09 02
- +48 55 647 09 78